مسافران آسمانی

بهاری دیگر از راه رسید با همان عطر و بوی بهار های دیگه...یه بهاری که شروعش خوب بود و امیدوارم تا انتها همینطوری باشه... سال نو رو به همه دوستای عزیز نینی وبلاگیمون تبریک میگم و براشون سالی سرشار از شادی و کامیابی رو آرزو دارم...                      روز سال تحویل گل عمه ، یعنی طاها جونی به همراه مامان و بابا ،  آمدن اهواز تا لحظه تحویل سال رو کنار همدیگه باشیم...        مامانم امسال مثل سنت سفره ع...

سال 90 برای خانواده خان بابا  ، روزای به یاد ماندنیه زیادی رو به یادگار گذاشت ... اما بعضی از این روزا ، خاطره انگیز تر و به یاد ماندنی تر شدن ... یکی از این روزای خاص  ، ٦ دی ماه 1390 بود  که البته اولش با اضطراب و هیجان درهم آمیخته بود ...  ر وزی که میزبان  سومین مسافر آسمونیمون از بهشت خدا بودیم... یه مسافر کوچولوی شیطون که زودتر از وقت مقرر اومد و میخواست زودتر زمینی بشه ...                          ...

باز یلدای دیگری آمد...و بهانه ای شد تا دور هم جمع بشیم و فارغ از هیاهوی روزانه و مشغله فکری ، بتونیم ساعتی رو با هم بگذرونیم و یادمون باشه که حضور اعضای یک خانواده در کنار هم ، همان خوشبختی ایست که پی آن میگردیم... خدا رو شکر که خانواده خان بابا دچار دوری و دلخوری نیست...که قطعا این به تدبیر و بینش مادر و پدر عزیزم بر میگرده...امیدوارم همیشه همه خانواده ها جمعشون جمع  و دلاشون پر از مهر و محبت به همدیگه باشه... یلدای امسال ، خانواده خان بابا ، مهمون پسر بزرگ خان بابا بودن...البته با حضور سه تا نوه دوست داشتنی که شادی و گرمای جمعمون رو هزاران برابر کردن... همه خانواده جمع بودیم و عمو سه...

عصر دوشنبه ، مورخ ٩١/٠٩/٢٠ تو دفتر کارم بودم که در باز شد و دیدم سحر جون (عروس بزرگ خان بابا) وارد دفتر شد و پشت سرشم یه پسر خوش تیپ که سرشو به سمتم خم کرد و یه خنده خوشکل واسه لوس کردن ، تحویلم داد...وای از ذوق بال درآوردم ، فکرشو بکنید محمدفرزام  که قربون قد و بالاش بشم آمده بود دفترم...                            خان دوم وقتی تشریف فرما شدن یکی از حلقه های بازیش رو هم ، همراه داشت...همه جا رو هم بازرسی کردن...مثل یه ناظر دقیق و ریزبین... اول رفت...

ماه محرم با اینکه ماه حزن و اندوه شیعیان هست ، اما جدای از این غم و اندوه ، ماه صیقل دادن روح و جون آدماست ... البته این نظر من هست... هر ساله خان بابایی ، تو دهه اول ماه محرم  ،تکیه برپا میکنن...ده شب مراسم سخنرانی و مداحی و نوحه سرایی داریم... با یه عشق خاصی ، ٢٠ روز قبل از شروع محرم ، خیمه عزای امام حسین (ع) رو برپا میکنه... بیشتر کارها رو خودشون به تنهایی انجام میدن و مادرجون هم  کنارشون در تدارک غذای ظهر عاشورا هستن... خدایا از صمیم دل آرزو میکنم که تا روزی که مامان و بابای مهربونم عمرشون به دنیاست ، توان برگزار کردن این خیمه رو داشته باشند... امسال ، دومین سال...

بالاخره بعد از چند وقت ، فرصتی دست داد تا بتونم بیام و پست جدید بذارم... خیلی دلم برای نی نی وبلاگ و دوستای خوبمون تنگ شده بود اما یه مدتی نت نداشتم و بعد هم که کارام زیاد بودن و فرصت نوشتن نبود... به هر حال ، مهم این هست که دوباره به جمع دوستامون برگشتیم... البته موضوع این پست به تابستون برمیگرده که محمد کوچولو که حالا دیگه خیلی شیرین و ناز شده ، دندون درآورده بود و مامان مریم جون براش جشن دندونی گرفت... هر چند واسه اینکه عمه معصوم ، جای دیگه ای دعوت بود و مجبور بود بره ، نتونست از اول مراسم توی جشن حاضر باشه و به آخراش رسید ، نتونست از پسرعموها که دور هم جمع شده بودن عکس بگیره...  چو...

  یک بار دیگه خانواده خان بابا ، در انتظار سالگرد یه روز بزرگ و البته همیشه به یادماندنی بودن... یه روز فراموش نشدنی که با رسیدنش ، خانواده 11 نفریمون به عدد 12 رسید و خنده مهمون لبامون و شادی همراه همیشگیه دلامون شد... تو یک تابستون گرم گرم ، نسیم خنکی وزیدن گرفت که گرما رو از یادمون برد... نسیمی که حلقه های اشک شادی رو به چشمامون هدیه کرد و یک پایان شیرین برای انتظار 9 ماهمون شد... و ما مبهوت از این خنکای نسیمی بودیم که محمدفرزام جون با خودش از بهشت خدا به همراه آورد تا ما رو هم از عطر دل انگیزش سرمست کنه...                ...

            ...